Het strand ligt bezaaid met schelpen die bekend staan als scheermessen. Officieel heten ze zwaardscheden en nog officiëler Ensis. De scheermessen die met miljoenen het strand kunnen bedekken en die de talrijkste schelpensoort van Nederland zijn, zijn Amerikaanse zwaardscheden. Die zijn nog niet zo lang ’s lands algemeenste strandvondst: ze zijn pas begin jaren ‘80 voor het eerst in Nederland gevonden.

De schelpen heten niet voor niets Amerikaans. Ze zijn met ballastwater in schepen aangevoerd uit Amerika en hebben zich in dertig jaar tijd opgewerkt tot nr. 1, waarbij drie of vier andere zwaardschedesoorten zijn weggeconcurreerd.

Aan Amerikaanse zwaardscheden kun je je pijnlijk snijden, hebben mijn kinderen en ik ervaren. Dat pleit voor de naam scheermes. Die Amerikaanse scheermessen leven op elkaars lip voor de kust. Ze graven zich verticaal in. Als ze na een storm massaal aanspoelen, hebben meeuwen en strandlopers een feestmaal. Gebroken schelpen hebben scherpe randen en punten. Als ze uit het zand steken en je trapt erop…

De Amerikaanse scheermessen vind ik geen aanwinst, maar we hebben ze hierheen gehaald en moeten het ermee doen.

Vorige week liep ik over het strand van Schiermonnikoog en op een traject van vijf kilometer vond ik vier scheermessen van een andere soort. Ik vond ook een telefoon, een tuinstoel, een wijnfles zonder briefje, een schoen, een jas, een poepluier, een inlegkruisje, een onaangeroerde maaltijdsalade die niet vers meer was, drie pallets, een krat, twee jerrycans, een handschoen, een pot augurken, een kitpistool en een knijpfles ketchup, ballonnen, visnetten en uiteraard tientallen plastic flesjes. De telefoon was een nieuwe strandvondst voor mij, evenals de scheermessen. En dan meteen vier! Ik kan weer even vooruit.

Doe mij voortaan toch maar die Amerikaanse scheermessen. Geen aanwinst, maar stukken beter dan plastic scheergerei.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 8 aug. 2018)