In het park lig ik te lezen. Er zijn mieren, maar niet veel en ik ruik geen hondenpoep. Het gras is groen, de lucht is blauw, de zon is warm. De zon is zelfs snikheet, maar in de schaduw is het fris. De grens van beide biedt het beste van twee werelden. De schaduwen worden geworpen door twee lindes, twee haagbeuken, twee platanen en een wilg. De wilg staat het dichtstbij, aan het water.

Ik lees het prachtige, nieuwe boek van Koos van Zomeren: Alle Vogels, een gevaarte van bijna 900 bladzijden. Het is powertraining van de armspieren om dat boek op mijn rug liggend boven me te houden.

Een kwalijk riekend dampje prikkelt mijn neus. Als ik me erop concentreer, ruik ik het niet, maar lezend ruik ik het weer. Het houdt het midden tussen zweetsokken en rotte vis. Achter het boek word ik een korte beweging gewaar. Onder de wilg zie ik het standbeeld van een blauwe reiger. Het beeld stond er net nog niet. Het steekt ineens zijn kop vooruit. De kop blijft vervolgens op zijn plek, terwijl de rest van de reiger bijgetrokken wordt. De beweging geschiedt behoedzaam. Het lijf schuift nog iets verder, alsof het onder de kop door wil. Zo wordt de kop als een katapult gespannen voor de ontlading.

Plotseling schiet de kop schuin naar beneden tussen het gras. Hij komt met smakkende snavel weer boven. Ik zie niets spartelen, de prooi zal wel een insect geweest zijn.

Als ik de camera pak, stapt de reiger opzij – van glurende camera’s is hij niet gediend. Hij hopt van de oever in een geparkeerd bootje, dat niet is afgedekt en vol regenwater staat. Daarin gaat de reiger zich uitgebreid badderen. Ik ruik hem niet meer. Na het bad wiekt de vogel weg over het water.

(Natuurdagboek Trouw maandag 4 sept. 2017)