Op de Noorderbegraafplaats is het stil. Ik zoek het graf van mijn vader. Ik slalom tussen sneeuwklokjes en verweerde zerken door. Een tuinman vraagt of ik het niet kan vinden. Nog niet, maar dat komt wel. In een boom zonnebaadt een luid roepende boomklever – zijn buikje vlamt oranje, alsof die zon waar hij in baadt al ondergaat.

Zus zag laatst dat er een rozenstruik bij het graf staat. Oh daar! Ja, op twintig meter van de boomklever vind ik het graf. Het zit een beetje verstopt onder die rozenstruik. Die staat op het buurgraf, maar helt over tot op mijn vaders steen. De takken zijn kaal, op de rozebottels van vorig jaar na. Die zijn nog veel feller oranjerood dan de boomkleverbuik. Als verleidelijke snoepjes hangen ze boven de zerk. Op de steen liggen witte vogelflatsjes.

Even flitst het door mijn hoofd dat de roos gesnoeid en de steen geboend moet worden. Dan denk ik: waarom eigenlijk? We dichten onze doden een soort van bewustzijn toe, we denken dat een dode het leuk vindt om een kaarsje te zien flakkeren of een windorgel te horen. Misschien omdat het dag in dag uit, jaar na jaar in ons eentje tegen een steen aankijken ons saai lijkt. Nu is mijn vader niet alleen, het is een soort familiegraf, met zijn ouders en zusje erbij. En ik weet zeker dat hij de rozenbottels wel een aardig uitzicht vindt. Rozenborrels, zoals hij ze noemde. En die vogelpoepjes? Daar maalt hij evenmin om. Ze betekenen dat er een vogel in de roos overnacht. Een roodborstje wellicht. Met dezelfde kleur als de rozenbottels.

Overdag rozenborrels, ’s nachts roodborstjes. ’t Kon minder.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 18 maart 2016)