Als u het natuurdagboek al langer leest, zou u zich eerdere afleveringen kunnen heugen over parnassia. Parnassia is simpelweg te mooi om niet ieder jaar te laten zien. Parnassia bloeit van juni tot september, met de nazomer als hoogtepunt. Dan kunnen de bloemen met hun honderden witte tapijtjes leggen, mits de omstandigheden goed zijn. Dat zijn ze niet vaak meer. Parnassia is zo zeldzaam geworden, dat u de plant misschien wel nooit ziet. Reden te meer voor een foto.
Vroeger was parnassia te vinden in venen en op andere vochtige, kalkrijke gronden in het binnenland. Door ontwatering en bemesting is de soort bijna overal uitgeroeid, behalve in duinvalleien en op groene stranden aan de kust. In het buitenland zijn nog wel gebergten die niet doordrenkt zijn met drijfmest en kunstmest, waar parnassia groeit en bloeit en de liefhebbers boeit.
Zonder bemesting en ontwatering kan parnassia nog in groten getale voorkomen en uitbundig bloeien. Langs de schelpenpaden, in de duinpannen en op de zeereep van Schiermonnikoog bijvoorbeeld staan ze massaal.
Ze zijn één van mijn duizend lievelingsbloemen. Nee echt, het zijn misschien wel de mooiste bloemen die ik ken. Ook los van de wetenschap dat ze zeldzaam en kieskeurig zijn, dat ze altijd bij andere zeldzaamheden in de buurt staan, en nog wel op mijn geliefde eiland, los van dat alles vind ik ze oogverblindend mooi. Dat begint al met de bosjes groene stengels, kaarsrecht en elk getooid met een kogelronde knop. Daaruit ontvouwt zich een wit kleinood met vijf gouden kroontjes van honingkliertjes. Het is het wit van porselein, met van die subtiele adertjes erin, waar de zon doorheen schijnt. Ach, kijkt u zelf en smelt.
(Natuurdagboek Trouw dindsdag 26 aug. 2014)
