De postzegel stamt uit Engeland en ook met kerstpostzegels waren Engelsen eerder dan wij. Nederlandse kerstpostzegels vertonen uiteenlopende taferelen, die nooit verrassend zijn: kerstboom, rendier, vallende ster. Toch weten de Britten ons ook in voorspelbaarheid van hun kerstpostzegelplaatjes te overtreffen. Helaas doorbreken ze dit jaar die traditie met een sneeuwpoppetje, maar voorheen waren Engelse kerstpostzegels zonder roodborstje zeldzaam.

Roodborstjes duiken ook in Nederland vaak op rond Kerst. Op kerstkaarten bijvoorbeeld. Dat komt doordat ze midden in de winter zingen en door de tuin hippen. Ze zingen wel eens ’s nachts, soms zelfs midden in de winternacht. Daarbij zijn ze kerstig oranjerood en zien ze er schattig uit.

Dat schattige is schijn. Er zijn weinig tuinvogels zo brutaal en agressief als roodborstjes, maar mensen geloven liever in een droom dan in de werkelijkheid en daarom is het schattige imago van de roodborst onverwoestbaar.

Toch waart er ook een verhaal rond dat roodborstjes uit onverdraagzaamheid tegen andere roodborstjes zelfs sinaasappelschillen aanvallen. Ze pikken erop los tot ze zo glorieus hebben gewonnen dat de schillen op hun buik liggen – met de oranje kant naar onder.

Het leek me een mythe, en al lust ik soms best een broodje aap, ik wilde het verhaal eens testen. Ik pelde een sinaasappel en trakteerde mijn tuinroodborstje op drie stukken van de schil. Ik stelde ze strategisch op langs de route die de roodborst vaak door mijn tuin hipt. Ik had de tuindeur nog niet gesloten, of daar streek Robin reeds neer voor een schil. Hij keek ernaar en stond erbij, maar greep niet in. Hij hipte doelbewust op schil nummer twee af, wierp er een zijdelingse blik op en vervolgde zijn wandeling naar de derde schil. Ook die werd na een bliksembezoek met rust gelaten.

Drie dagen later ligt het schillentrio er nog oranje bij. Conclusie: mijn roodborst ziet ze, maar niet als rivaal.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 23 dec. 2016)