Hamburg is hip. Dat wil de hanzestad althans doen geloven. De Elbe-oever in de oude wijk St. Pauli doet juist denken aan begin jaren ’80, met kraakpanden vol spandoeken en rondhangende anarchisten met honden. Mij doet dat nostalgisch terugdenken aan die zwartgallige periode van doem en no-future.

Het hippe zit hem onder meer in Wilhelmsburg. Wilhelmsburg is een groot stadsdeel in een splitsing van de Elbe. De rivier stroomt aan beide kanten om de wybervormige wijk heen, die zich daarom eiland mag noemen. Het was een troosteloos gebied van rangeerterreinen, opslagloodsen, hekwerken en verpauperde woonbuurten voor wie niets beters kon betalen.

De afgelopen jaren werd het eiland opgeknapt met nieuwe woningen en andere gebouwen en het zogenoemde Inselpark. De huren van bestaande woningen schoten niet omhoog, zodat de bewoners geen plaats hoefden te maken voor nieuwe yuppen. De nieuwe bouwsels zouden allemaal zeer duurzaam en ekologisch veranwoord worden.

De Stadtbahnhalte Wilhelmsburg lig naast het Inselpark. Het is een aardig park met fraaie gebouwen eromheen, zoals een houten hotel en een kantoorflat in glooiende vormen en alle kleuren van de regenboog. De sporthal heeft een paar begroeide stukken buitengevel, als verticale stadstuinen. Er zijn zowel betaalde als gratis sport- en speelvoorzieningen, zodat je het er met kinderen best kunt uithouden. Maar het is een kerurig park, zonder veel natuurwaarde, met gazonnen, rechte betonnen paden, strakke perken met rijen exotische siergrassen en een kaarsrechte vaart erlangs. Daarin ruziën meerkoeten en sneakt een enkele waterhoen rond.

De spoorlijn grenst aan het park. Op de muur die ertussen staat, is graffity gekalkt. Er staan drie wintereikjes op. De linker (noordwest) is het verst gevorderd met zijn tooi van rode herfstkleur.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 27 okt. 2015)