Gelukkig kunnen spinnen niet bijten. Dat wil zeggen: ons niet. Een huisspin – die grote zwarte die op harige poten door de kamer rent – bijt niet, de dunne trilspinnen – die het plafond en de wanden met rommelig rag behangen – bijten niet, en de dikke ronde kruisspin in haar web voor het raam bijt al evenmin. Gelukkig maar, want verder bijten ze van alles. Spinnen zijn niet kieskeurig. Trilspinnen moeten in huis maar afwachten wat ze te eten krijgen. Soms vergrijpen ze zich dan maar aan een soortgenoot, het eigen nageslacht desnoods.

De harige huispinnen vertrouwen op hun trechtervormige web onder een stoel of kast. ’s Nachts willen ze ook nog wel ‘ns een bliksemaanval op een passerende prooi uitvoeren. Dat kan een paringsbelust mannetje zijn.

Kruisspinnen hangen geduldig in hun ovale wielweb. Ze spinnen zo’n web tussen extra sterke spindraden. Willen ze verkassen, dan eten ze hun web eerst op. Maar zolang het naar tevredenheid is, hangen ze er met hun kop naar beneden in en reageren ze alert op iedere beweging. Ze hangen vaak op strategische plekken, waar veel insecten vliegen. Niet plat op het gras of diep in een struik, maar voor het raam of boven het tuinpad. Zodat je er met je snufferd inloopt op weg naar de fietsenschuur. Kruisspinnen spuiten prooien in met verteringssap maar voor hun mond hebben mensen een te dikke huid.

Er zijn veel vliegende insecten; ik heb kruisspinnen betrapt op het doden, inspinnen en leegzuigen van huisvliegen, zweefvliegen, gaasvliegen, bijen, wantsen, lieveheersbeestjes, langpootmuggen, vlinders, waterjuffers en libellen. Ik heb ook wel eens een steekmug in een web zien hangen, maar voor vlinders en juffers met hun grote vleugels zijn die webben veel gevaarlijker.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 8 sept. 2016)