Zoon en ik overnachten op het strand van Schiermonnikoog. Zonder tent, want kamperen mag alleen op kampeerterreinen. Eerst vergapen we ons aan het strand in strijklicht. Een haas hupt voort met zijn meterslange schaduw. Vervolgens vergapen wij ons aan de zonsondergang en een avondhemel waarbij alle kitsch in het niet valt.

Op het strand staat een tuinstoel. Zoon neemt even plaats. Dan spreiden wij onze slaapzakken. Het wordt koud en nat, maar in de slaapzak is het warm en droog. Eerst verschijnt een planeet: Saturnus. Dan zien we usual suspects als Grote en Kleine Beer, Cassiopeia en de Poolster. Geregeld schuiven er satellieten langs en knipperlichtende vliegtuigen zijn er voortdurend.

Zoon ziet drie vallende sterren. Misschien de eerste Perseïden. Ik zie er één. Ik word wakker van de felle maan en vervolgens van de ochtendschemer. De verwilderde haan kraait in de duinen. Als de zon opkomt, ga ik staan. Verderop zitten drie oude mensen op een duin naar de zon te kijken. Ze schieten een eindje de lucht in van schrik als ze mij zien oprijzen. Ik zie sporen van veldmuizen. Overdag stuiven die onder. Een jaar of vijftien geleden zijn veldmuizen aangevoerd met een lading hooi.

We blijven nog even liggen. Meeuwen worden van onder oranje beschenen. Een zwerm kneuen snort kneuterend voorbij. Graspiepers ontwaken en twee blauwe reigers deinzen schreeuwend terug voor de Noordzee. Een wulp jodelt over. Dan nadert het zich herhalende vibrato van een witgatje. De waadvogel vliegt vastberaden noordwaarts. Terwijl het nazomer is, hij moet naar het zuiden.

Op het moment dat zijn stralen onze kletsnatte dekens raken, schuift er een wolkendek voor de zon. Brrr!

(Natuurdagboek Trouw woensdag 12 aug. 2015)