Onze nieuwe tuin ligt grotendeels op zand met keileem, maar een deel ligt een meter lager en daar is het vochtig en venig. We hebben er afgelopen nazomer dijkviltbramen en Japanse duizendknopen weggehaald, waarna de ruimte in beslag werd genomen door Oost-Indische kers.

Dat was mooi: een lichtgroene zee met oranje bloemen. Ongelofelijk hoe snel Oost-Indische kers groeit! Na de eerste serieuze nachtvorst echter was het gedaan met het Oost-Indische veldje. Er rest een netwerk van dunne lichtbeige stengels.

In dat netwerk vielen me oranjerode vlekken op. Ik sjorde de Oost-Indische wirwar uit elkaar en zag dat daaronder, op het vochtige veen, rode kelkzwammen stonden, ook wel vermiljoenbekerzwammen genoemd. Prachtige zwammen zijn het, die bij paddenstoelenleken vaak bewondering wekken. Ze zijn mooi rood, ze zijn mooi rond en ze hebben de vorm van kelkjes. In het Engelse Noordzeestadje Scarborough zouden ze daarom op een bedje van mos wel als tafelversiering gebruikt zijn. Ze heten in het Engels scarlet elf cups, rode elvenkopjes. Hun kleur valt des te meer op in de grauwe nawinter. Dan komen de kelken op, om in de loop van de lente weer te verdwijnen.

De zwam groeit op dood hout en onder de dode Oost-Indische kers ligt inderdaad dood hout, in de vorm van rottende takken. Die dood – het lijkt een botanisch massagraf – doet de kelkzwammen leven. Misschien dat daarom rode kelkzwammen niet veel geneeskracht wordt toegedicht.

Prachtig zijn ze; even mooi als krulhaarkelkzwammen. Die zouden het ook kunnen zijn. Rode kelkzwammen en krulhaarkelkzwammen lijken op elkaar als eeneiige tweelingen. Alleen hun sporen verschillen, wat onder een microscoop te zien is. Ik heb mijn microscoop dertig jaar geleden verkocht en laat de precieze determinatie zitten.

Binnen in de kelken kan het een paar graden warmer worden dan erbuiten. Een comfortabele schuilplaats voor een kraamwebspin (foto).

(Natuurdagboek Trouw, maandag 4 maart ’24)