De pinksterbloemen bloeien. Maar in mijn tuin bloeien ze nog niet, al staan ze op knappen. Het zijn er weer meer dan vorig jaar.

Toen ik hier drieënhalf jaar geleden kwam wonen, heb ik een paar keer gras gemaaid en afgevoerd. Daardoor wordt de grond iets minder vruchtbaar. Maaien en afvoeren zou je ontmesten kunnen noemen. Ik geloof niet dat de vorige bewoners ooit mest op het gras hebben gegooid. Dan had ik niet zo snel (pinkster)bloemen gekregen. Als je een hekel hebt aan bloemen, kun je hetzij de boel asfalteren, hetzij bemesten. Eén keer mest is vaak al genoeg om de bloemen te verjagen, behalve distels, brandnetels en nog een paar veelvraten.

Ik ben juist gek op bloemen. Het maai- en afvoerwerk werd mij algauw uit handen genomen door konijnen en cavia’s. Hoewel cavia’s fanatiekere graasmachientjes zijn, poepen ze overal en brengen ze met die mest weer een deel van de voeding terug in de grond. Konijnen poepen vooral op een paar vaste plekken, de zogenoemde latrines, en door die van tijd tot tijd weg te scheppen, werden er voedingsstoffen aan het gras onttrokken.

Het gras groeide trager, en werd kortgehouden, en liet ruimte en licht over voor pinksterbloemen. De grazende huisdieren lustten geen pinksterbloemen. De huisdieren zijn dood, maar het grasveldje werd steeds pinksterbloemrijker. Eerst kwamen er lila oases, vorig jaar waren er lila meren en dit jaar belooft het gras een zee van lila te worden. Gegarandeerd dwarrelen er dan ook weer oranjetipjes door de tuin. Lila pinksterbloemen, oranje tipjes, ik verheug me erop! Onbegrijpelijk dat sommige tuinierders tijd en geld steken in het met kunstmest bestrijden van kleur in hun gras.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 21 april 2015)