Midden in de nacht werd ik wakker. Het was windstil. Ik hoorde niet één auto, scooter of caféganger, er waren geen gedempte elektronische piepjes of een vage achtergrondbrom. Er takkedangde geen trein in de verte, er brulde geen vliegtuig over. Nergens klonk de vervormde bas van een of ander feestje, er knalde zelfs geen vuurwerk. Niets, behalve het lied van een roodborstje.

Roodborstjes zingen niet alleen in de lente en overdag, ze zingen ook ’s winters en in het holst van de nacht. Merels doen dat soms ook en andere zangvogels eveneens, zeker wanneer ze door straatverlichting het idee krijgen dat de dag nog niet ten einde is. Maar als nachtelijke zanger is de roodborst nummer 2. Alleen de nachtegaal streeft hem voorbij. Nachtegalen zijn hier alleen niet in de winter, laat staan dat ze zingen.

Ik luisterde geruime tijd naar de vogel en dacht aan Eine Kleine Nachtmusik van Mozart, één van de componisten die zich liet inspireren door een zangvogel. Al was dat een spreeuw, geen roodborstje. De roodborst kwam uitstekend tot zijn recht in de zo stille nacht. Ik denk dat hij daarom ook zo lang bleef zingen.

Roodborstjes zingen melodieus, maar ingetogen en omfloerst. Overdag zijn er concurrerende geluiden en tijdens de meeste nachten eveneens. Als het hard waait zwijgt de roodborst.

De ochtend na de windstille nacht kreeg ik een mail van lezeres Petty Bange, die ’s nachts een vogel had horen zingen. Ze dacht een roodborst. Dat denk ik ook. De roodborst scharrelt door onze wintertuinen en zingt midden in de winternacht. Hij is terecht de held op vele nieuwjaarskaarten en kerstpostzegels. Hij zong me weer in slaap.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 24 dec. 2015)