Er brandt een lampje op het dashboard van de auto. Zo’n signaallampje dat iets vreselijks aankondigt. Of brandde het altijd al? Merkwaardig dat ik dat niet weet. We rijden door de marge van een uithoek in ’s lands periferie. Een uur voorbij Groningen, in de uit de klei getrokken tarwevlakten van de Carel-Coenraadpolder, langs de Dollard. Wat een eindeloze leegte. De polderwegen zijn lang en recht maar zo smal dat je een tegenligger via de slootkant moet passeren. Maar er zijn geen tegenliggers. Metgezellin bladert in het handboek: ‘motorprobleem’, leest ze, ‘ga naar de garage.’

Er slaat mij een lichte paniek om het hart. Maar ach, vorig jaar reden we in een extremere uithoek, in Polen. Het was snikheet, de airco loeide. We zagen dat de auto lekte. We hadden uitgestorven ‘wegen’ bereden met gaten als schuilkelders. Bonkebonk. Er was vast iets lekgestoten. Tot metgezellin las dat uit de airconditioner altijd water druppelt. Dan valt het nu ook vast mee.

In de garage blijkt er een leiding aan flarden te zijn geknaagd door een steenmarter. Heus? Steenmarters lusten toch alleen Mercedessen? Maar ja, ‘t is crisis. De garagehouder zegt dat er visolie in de leiding-isolatie zit, waar marters gek op zijn. Zouden het geen katten zijn, die zijn ook gek op visolie en er zijn er duizend keer zo veel van. Maar ooit zat er een steenmarter in mijn dakgoot, dus het kan. Wel gek dat ie onze scharrelkonijnen dan niet meteen heeft opgegeten.

Laat die visolie er toch uit, het probleem is al twintig jaar bekend! Maar ook lucratief. Nieuwe leiding kost 189 euro.

(Natuurdagboek Trouw 25 juni 2013)