Gistermorgen vroeg hoorde ik op bed liggende een alarmerend geklapper van vleugels. Ik vloog overeind, rukte het gordijn open en stak mijn hoofd door het immer geopende raam naar buiten. Ik was te laat. Een kat sprong mijn tuin uit met in de bek een stuiptrekkende merel. Onthutst ervoer ik die teleurstelling over iets waar niets meer aan te doen valt.

Het slachtoffer was een vrouwtjesmerel. Haar mannetje bleef nog een uur paniekerig roepen. Nadat de zanglijsters, de roodborstjes en de zwartkopjes al waren opgeruimd, zijn nu de merels aan de beurt. Het broedsel dat mijn merelpaar te voeden had, is nog jong. De kuikens verhongeren nu, tenzij het mannetje ze in zijn eentje voedt en warm houdt, wat me onwaarschijnlijk lijkt.

Maar stel dat dat lukt, dan zie ik straks katten met jonge merels lopen. Er is tegen de kattenmode niet op te broeden. Alleen de mezen zijn er nog: kool- en pimpel, want die broeden in nestkastjes en zijn pas de sjaak als ze uitvliegen. Maar dan zijn ze in staat tot vliegen en allicht dat sommige het redden. Ook de kauwtjes lopen (vliegen) minder risico want die broeden onder de dakpannen. De mussen ook, een paar huizen verderop. En de spreeuwen bewonen een oud spechtenhol bovenin een afgeknapte treurwilg. Ik vermoed dat ze hoog genoeg zitten voor  hengelende katten, al weet je maar nooit met die beesten.

Dag en nacht struinen hier een stuk of tien katten rond. Wat ze ’s nachts uitspoken blijft meestal verborgen, maar een keer zag ik een kat een compleet eendengezin uitmoorden. De jonge eendjes sliepen op een vlonder en de kat sprong plotseling tevoorschijn.

Mijn tuin is een klein natuurgebiedje te midden van gladgeschoren en betegelde intratuinen. Voor oranjetipjes, libellen, woelmuizen, kikkers en merels moet je bij mij wezen. De tien buurkatten vinden mijn tuin dus aantrekkelijk. Mijn natuurtuintje is in wezen een kwekerij van kattenvoer.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 11 mei ’23)