Buurman en Buurman genieten van vogelzang. “Dat is een merel, buur!” Ze knutselen een nestkastje inelkaar met een picknicktafel eronder, zodat ze optimaal van de merelzang kunnen genieten. Zondag was er een marathon-tv-uitzending van het legendarische duo. Het is een Tsjechische animatie uit de jaren ’70, over twee doe-het-zelvende buurmannen. Daarbij gaat alles mis. Ze boren in waterleidingen, zagen steunbalken door om ruimte te maken voor een iets te breed tafeltje, maar ze blijven er opgewekt onder. De wand stort in, maar het tafeltje past. Het moet wel vreselijk uit de hand lopen, willen ze uitroepen: “D’r gaat iets mis buur, d’r gaat iets helemaal mis.”

Maar wat ze merelzang noemen, is het lied van een nachtegaal. Nachtegalen halen de tv aan de lopende band. Bij reclames, in speelfilms, in series. Altijd zingen en smakken en tateren er nachtegalen. Ook al komen er op de lokatie geen nachtegalen voor, al zijn de onder nachtegalen populaire vochtige bosjes met brandnetels in geen velden of wegen te bekennen, al is het hartje winter, overdag en in het midden in de stad, er zingen nachtegalen.

De regisseurs weten natuurlijk niet dat het nachtegalen zijn, zij weten waarschijnlijk niet het verschil tussen welke twee vogels dan ook. Tijdens buitenscenes moet een vogel voor een buitengeluid zorgen. Welke vogel dat is, zal de regisseur worst wezen. Maar als Buurman en Buurman niet naar zomaar een vogel zeggen te luisteren, maar naar een merel, had zo’n regisseur dat misschien even op internet of in zijn achtertuin kunnen checken.

Van een merel verwachten dat ie in een nestkastje zou gaan zitten, is dan weer helemaal des Buurmans.

(Natuurdagboek Trouw 8 okt. 2013)