Ooit werd de aanleg van de A-73 vertraagd door de aanwezigheid van zeggekorfslakken, piepkleine slakjes met piepkleine huisjes die de vorm hebben van een bijenkorfje. Uiteindelijk kwam die weg er toch wel. Dat een zo pietluttig weekdiertje een snelweg kan tegenhouden, wekte bij velen verontwaardiging. Bij mij wekte het bewondering. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd…

Helaas wordt in het natuurbeheer vooral het grote geëerd. Altijd moet het robuust zijn en vol met grote kuddes grote grazers: gefokte en uitgezette koeien en paarden. Dat noemt men vervolgens ‘oernatuur’ of ‘nieuwe wildernis’ of iets ander modieus. Liefhebbers van vogels, planten, bomen, insecten, reptielen, amfibieën en kleine zoogdieren gruwen vaak van die grazers die niet alleen grazen maar ook vertrappen.

Van tijd tot tijd komt er een onderzoek waaruit de vernietigende invloed van grote grazers op natuur blijkt. Nu staat er in Spirula, een blad over weekdieren, een stukje over de duinen bij Heemskerk. Sinds daar Schotse Hooglanders zijn losgelaten, is de vegetatie verdwenen en daarmee de korfslakken die er tot die tijd leefden.

Beschermde korfslakken mogen dan bulldozers tegenhouden, tegen grote grazers is geen slak of kruid gewassen. Bij Heemskerk gaat het om zeldzame nauwe korfslakken. Gelukkig is er een nieuwe populatie zeggekorfslakken ontdekt langs het Schildmeer in Groningen, eveneens zeldzaamheden. Ook die vondst staat in Spirula. Op drie plaatsen met oeverzegge blijkt het slakje te leven. Grote grazers zijn daar niet.

De korfslak op de foto is trouwens een lang niet zo zeldzame dwergkorfslak. In volgroeide toestand meet de dwerg 2 bij 1 millimeter. Alle korfslakken zijn klein, maar er kan er maar één de kleinste zijn.

(Natuurdagboek Trouw 7 okt. 2013)