Het is weer tijd voor de houtpantserjuffers. Als ik eind augustus of begin september in de tuin zit, neemt er altijd wel een houtpantserjuffer plaats op mijn been, een blaadje, een twijgje of ander groen in de buurt. Dit keer valt een geknakt rozentakje in de prijzen.

Houtpantserjuffers zijn metaalgroene juffers met een lang, slank lijf. Elk van de vier vleugels heeft een geel pterosigma, wat Grieks is voor vleugelvlekje. De juffers komen voor in de buurt van stilstaand en traag stromend water, ook in woonwijken. Ze leggen hun eitjes niet in het water, maar onder de bast van takken die boven het water hangen. Ik woon aan het water. Achter in de tuin hangen bomen en struiken boven de oever. Aan hun houtige legplek danken deze pantserjuffers hun naam.

Houtpantserjuffers staan erom bekend dat ze graag op een beschutte plek uitrusten. Mijn grasveldje ziet eruit als een open plek in het bos. Als de avondzon er schijnt, zitten de houtpantserjuffer en ondergetekende er graag. Doorgaans klappen juffers hun vleugels omhoog, terwijl grote libellen ze gespreid houden. Pantserjuffers kunnen niet kiezen en houden ze half gespreid.

In de loop van september en oktober neemt het aantal houtpantserjuffers geleidelijk af en in november gaat de soort als eitje de winter in. Vanaf eind maart kruipen de larven uit hun eitjes. Gedurende drie maanden leven ze onder water. In de zomer kruipen ze uit het water en sluipen ze uit, zoals dat heet. Dan knapt de huid open en ontvouwt zich een juffer. Even opwarmen en de vleugels oppompen en de lucht in. Dan zoeken mannetjes en vrouwtjes elkaar op en begint het amoureuze gedonderjaag.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 2 sept. 2016)