We nemen een kijkje bij wat voorheen de Hondsbossche Zeewering was, tussen Petten en Camperduin. Het was vrijwel de enige plek waar de Noordzee uit het Nederlandse laagland werd geweerd met een dijk. De dijk en de golfbrekers (meestal foutief strekdammen genoemd) waren de bodem voor een rotsachtig zeeleven.

Er is bij Camperduin nog een stukje van die oude zeedijk zichtbaar, de rest gaat schuil onder nieuwe zandduinen met rechte rijen jonge aanplant van helmgras. Een tekentafellandschap. Afgelopen winter is de Hondsbossche in een paar maanden tijd met mossels en zeeanemonen en al bedolven onder een enorme lading zand uit zee. Het rotsachtige kustleven en het bodemleven in zee zijn daardoor verwoest, maar wat onder water gebeurt is onzichtbaar en wat niet ziet dat niet deert. De bouwwerkzaamheden werden zelfs winst voor de natuur genoemd.

Zo onzichtbaar als de onderwaterwereld is, zo zichtbaar is de nieuwe zandwal. De blanke strook der duinen bevat wandelpaden, een fietspad en een paar eettenten en paviljoens. Er lopen honden en er snorren brommers. Vogels zijn er niet. Meeuwen en visdiefjes vliegen boven zee, zangvogels verdringen zich op dat restje oude dijk: kneuen, putters, tapuiten, roodborsttapuiten en kwikstaarten.

Aan de binnendijkse kant van de Hondsbossche liggen een paar brakwaterplasjes: de Putten. De plasjes zijn een natuurgebiedje, al zien ze eruit als een industriële bouwput, met baggervaartuigen en zandhappers. Die leggen drijvende eilandjes aan voor vogels.

Langs de oevers waden kluten, snippen en strandlopers. Ze lijken in de modder te wroeten, maar die modder kon weleens palingbrood zijn. Dat is levende modder, bestaande uit kolonies van piepkleine mosdiertjes van een soort die in brak water leeft, onder meer in de Putten.

(Natuurdagboek Trouw maandag 28 sept. 2015)