Metgezel en ik wandelen door de duinen. Het is al laat, en om de geplande vijftien kilometer voor donker te halen, zet metgezel er een verrassende vaart in. Ik kan haar maar net bijhouden zonder te hollen, en blijf bij iedere bezienswaardigheid alarmerend achter.

We beginnen bij het kasteel van Duin- en Kruidberg en moeten tijdens het snelwandelen oppassen niet op wijngaardslakken te trappen. Dat lukt. We zien onderweg een roodborsttapuit in een struik en een havik in de lucht. De havik is nog sneller dan wij.

De duinen zijn geel en groen, er bloeien veel bloempjes, maar die zijn klein. Duinviooltjes, vleugeltjesbloemen, brunel, tormentil, zilverschoon en tijm. Het geel van Jakobskruiskruid en het paars van kattenstaarten geven de duinen hier en daar kleur. Voorbij de Cremerplas met zijn gebruikelijke aalscholvers stuiten we op de eerste bloeiende parnassia. In juni hadden we parnassia op Schiermonnikoog in knop zien staan, maar deze bloeien helemaal. Ook een eerste duizenguldkruid glipt met zijn knalroze bloempjes uit de knop. Kattendoorns bloeien ook roze, maar wat zachter van kleur.

Het is zondag, maar vakantie, laat op de dag en na urenlange regen, dus er zijn weinig mensen in de duinen. Tussen baltsende graspiepers laveren we terug langs een nog rustiger route. Ineens kruist vijf meter voor ons een vos het pad. Hij voelt zich vast overvallen door die twee zich voortsnellende wandelaars. De vos houdt zich gedeisd onder kruipwilgen maar kiest toch het hazepad als we naast hem stilhouden. Daar hobbelt hij het duin op en verdwijnt hij over de top.

In recordtijd hebben we het kasteel weer bereikt. Net op tijd voor de volgende regenbui.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 22 juli 2015)