Met een fles water besprenkel ik het stukje tuin waar ik zevenblad verwijderd en lupines en stokrozen gezaaid heb. Tot mijn verrassing is er midden in het gewiede perkje een hol.

Het is een hol met een kraag van opgewoelde aarde. De opening meet vier centimeter in doorsnee. Wie zou erin wonen? Ik luister, gluur en ruik. Niets.

In de vijf jaar dat ik hier woon heb ik diverse zoogdieren als commensaal gehad, nog afgezien van twee cavia’s en twee tamme konijnen. Soms drong een dier het huis binnen, maar meestal bleven ze in de tuin. Eén van de zichtbaarste bewoners was een mol. Die zag ik nooit, maar hij was zichtbaar vanwege zijn hopen. Dan prijkte er ’s morgens een verse molshoop op het gras, tussen de planten of in het konijnenhok. Veel mensen, ook natuurliefhebbers die ik ken, gaan door het lint van molshopen, ze vangen en verdrinken mollen, slaan hen dood, zetten klemmen of strooien gif. Ik niet, ik houd wel van een beetje reliëf.

Iedere zomer krijg ik egelbezoek en onder een takkenbos overwinterde er wel eens één. Ik legde dan soms klokhuizen en ander eten in de buurt, voor het geval de egel uit zijn winterslaap ontwaakte en naar een ontbijt snakte.

Ik heb spits-, bos-, woel- en vleermuizen op bezoek gehad.

De meest opzienbarende logé was een steenmarter. Ik heb hem één keer gezien, vaak sporen en drollen van hem gevonden, hij heeft een kabel van de auto beknabbeld en onze konijnen onthoofd.

Zij komen allemaal niet in aanmerking als huidige holbewoner, ik heb een nieuwe soort in de tuin. Een muskusrat lijkt me onwaarschijnlijk, want die is te dik. Ik zie er in het water achter mijn huis bovendien nooit één zwemmen en nergens zijn winternesten.

In mijn naar het water hellende tuin lijkt een woelrat me de kansrijkste kandidaat. Dat is geen rat, maar een koddig soort hamster. Woelratten eten zaad. Slimme jongen om tussen het net gezaaide zaad op te duiken. Zal wel niks worden met de bloemen!

(Natuurdagboek Trouw maandag 15 mei 2017)