De adderwortel is een oogstrelende lentebloem, die bloeigewijs een bescheiden doorstart maakt.

Ooit werkte ik bij De Kleine Aarde in Boxtel, een doe-het-zelf-milieuclub die op drie hectare grond liet zien hoe je zonder vergif en kunstmest kon tuinbouwen en tuinieren. De Kleine Aarde is de laatste jaren een paar keer ter ziele gegaan en nieuw leven ingeblazen. Het zou jammer zijn als de drie hectaren werden geofferd aan een bedrijventerrein of aan een maïsveld voor de Brabantse varkens.

Vorig jaar keken ex-vriendin en ik er even rond, onderweg naar onze zomerse wildkampeervakantie. De Kleine Aarde bleek verwilderd, het terrein was woest maar allesbehalve ledig. Door de uitgedijde beuken- en meidoornhagen scharrelden vogels, in de begroeid geraakte vijver plonsden kikkers. Op een paadje stonden brede wespenorchissen te bloeien en langs de sloot vond ik de adderwortels terug. Die goeie ouwe adderwortels.

Ik had destijds tegen tuinman Ben gejubeld dat ik die adderwortels zo leuk vond. Bij mijn afscheid gaf hij me een fikse pol mee. De adderwortels sloegen aan in mijn stadstuintje en staan daar nu vast nog. Hun nakomelingen zijn naar meerdere adressen mee verhuisd en groeien bovendien bij ons huisje op Schier, waar ze het grasveld dreigen over te nemen.

Ik plantte ze een keer langs een sloot in de buurt, waar ik vervolgens de allesverwoestende machines van de gemeente wist tegen te houden uit hoofde van de beschermde adderwortels. De bloemen haalden kranten en t.v., waarna de gemeente met mij een ecologisch groenbeheerplan heeft gemaakt.

Ben bleek nog naast De Kleine Aarde te wonen. Hij schonk ons koffie en ik vertelde over de avonturen van zijn adderwortels. “Daar doe je het voor”, sprak hij grijnzend.

(Natuurdagboek Trouw maandag 6 okt. 2014)