De eksters vormen stelletjes en schuimen de buurt af. Uit de Haarlemmer bovenwoning van geliefde strooi ik kruimels op het platte dak van de schuur beneden. Vervolgens is het afwachten wie de wedloop wint: de zilvermeeuwen die zich er in een wolk van waanzin op storten? Wint de familie kauw de wedstrijd? Zijn de houtduiven er als de kippen bij of komen de Turkse tortels eerder? Nee, het paartje ekster gaat er met de buit vandoor.

De eksters vormen een onafscheidelijk koppel. Zit er één in de conifeer, dan zit de ander op het dak van de achterburen. Of ergens anders in de buurt. Waar een ekster is, zijn er twee. Ze krassen soms in ekstertaal tegen elkaar. Ik vermoed dat ze in de enorme, nog kale loofboom verderop hun nest zullen bouwen. Daar zullen ze dan weldra mee beginnen. Misschien zijn ze ook al aan het nestelen en doen ze dat uit het zicht van het raam. Maar vooralsnog heb ik ze niet met takken zien vliegen. Vooralsnog zie ik ze alleen met broodkorstjes en stukjes klokhuis.

Elke dag zijn zij er als eerste bij. Vorig jaar stonden de kauwen steevast vooraan. Die brachten drie jongen groot. Er zijn meer vogels in deze stenen stadsbuurt, zoals koolmezen, ringmussen en soms een zwerm spreeuwen. Een roodborstje en een heggemus zingen elkaar de loef af. En er krijst regelmatig een groen eskader halsbandparkieten over. Heel soms klinkt de roep van een bosuil. Eén keer vloog er zelfs een bosuil langs het raam.

De eksters zijn waakzaam, maar ik kan ze ongemerkt bespieden. En zie dat de zwart-witte schoffies een blauwe, paarse en groene glans hebben.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 16 feb. 2016)