In de tuin worstel ik met mijn camera om vlinders, bijen en zweefvliegen op de foto te krijgen. Wat zijn ze snel, wat weten ze toch altijd net als ik afdruk hun vleugels dicht te klappen, om de hoek van een bloemblad te glippen of mij hun achterste te tonen. En als ze dan eens perfect poseren, stelt dat apparaat scherp op een twijgje erachter – insect wazig!

Terwijl ik me verbaas over de verscheidenheid aan tuininsecten, schiet er ineens razendsnel een zweefvlieg voorbij. Hij blijft vliegend voor een bloem hangen, als een kolibrie, en steekt er net als zo’n nectarzuigend vogeltje een lange tong in. En weg is ie weer. Het is voorbij voor ik zelfs maar aan een foto heb kunnen denken. Gelukkig maar, anders had ik alleen de camera en niet de zweefvlieg gezien.

Wacht, daar gaat ie. Het is een kleine, bolle, behaarde zweefvlieg die me aan een kabouterhommeltje doet denken. Bovendien zoemt hij hoog en indringend, snerpend als een opgevoerde tandartsboor. Niet bepaald vredig gezoem!

Door zijn hommelachtige uiterlijk denk ik aan een wolzwever en in het insectenboek lees ik, dat wolzwevers herkenbaar zijn aan hun hoge zoemtoon. Dat treft. Ik weet niet welke soort wolzwever het is, en voor de zekerheid gok ik de gewone. Ik heb hem helaas niet kunnen vereeuwigen op een plaatje, maar mag van Jos van den Broek, die evenmin een afbeelding van een gewone paraat heeft, een foto van een andere wolzwever lenen.

Wolzwevers parasiteren op andere insecten. Ze leggen hun eitje in een hol van bijvoorbeeld een graafbij, en doen dat even snel als ze vliegen: ze kunnen van een afstandje een eitje in andervrouws nest schieten.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 10 aug. 2016)