Geurende herfstbloem voor thee
Mijn dochter vroeg of ik muntthee wilde kopen. Dat ligt wel in de kast, zei ik, doelend op een doosje theezakjes. Nee, dat bedoelde ze niet, het moesten van die groene bladeren zijn. Muntthee is een gevierde drank in cafés. Ooit was het een stoffig drankje van bewierookte lieden, nu is het fris en hip. Het wordt getrokken van verse munt, niet van gedroogde, hoewel gedroogde munt sterker smaakt en geurt. Op reis, kamperend en door bossen en bergen sjouwend, dronk ik ook verse muntthee. Ik zou niet zo gauw klinkende munt voor zo’n takje neertellen. Ik zei tegen dochter dat ze ook even de tuin in kon. Daar, bij het water, staat munt. Heus? Ja, met die lila bloemen. Dochter was verrast, zo’n hippe plant in de tuin van die padvinderachtige vader van haar!
Ja, munt. Watermunt om precies te zijn. Het is een gemakkelijke plant, je kunt hem scheuren en de stekjes slaan op vochtige plekken wel aan. De plant blijft bloeien tot eind oktober, soms zelfs tot november en hij ruikt lekker. Even een blaadje wrijven tussen duim en wijsvinger en ruik: pepermunt! Minthos is een oud, Grieks woord dat geurend betekent. Nou, dan is het duidelijk waar de plant zijn naam aan dankt, nietwaar? Inderdaad: nietwaar. Er is, lees ik op wilde-planten.nl, een andere verklaring: Menthe, dochter van de watergod, zou door haar man Persephone in een plant zijn getoverd, nadat hij haar betrapte in intieme interactie met die vuilak van een Hades. Het lijkt me een sterk verhaal, want Persephone was een vrouw, het nichtje van Hades. Oom Hades ontvoerde zijn nichtje en deed het met haar. Die onderwereldtypes willen ook nooit deugen!
Enfin, zolang u maar niet denkt dat de plant naar het witte snoepje is vernoemd, want dat verband ligt toch echt andersom.
(Natuurdagboek Trouw 30 sept. 2013)