Sinds een maand of twee klinkt er achter ons huis na zonsondergang gerommel. Soms rommelt een van de buurtkatten er, maar meestal is het de egel. De egel inspecteert het terras en vervolgt haar weg via het met allerlei planten begroeide schelpenpaadje dat als achterom fungeert. Haar nacht kan beginnen.

Het was een paar jaar geleden sinds ik een egel op bezoek kreeg. Destijds had zo’n koddig dier zijn of haar rust- en winterschuilplek onder een met bladeren gelardeerde takkenbos die ik tussen de tuin en het aangrenzende miniplantsoentje had gelegd. We dachten nu dat de egel weer uit dat plantsoentje de tuin in hobbelde, maar dat bleek anders te liggen.

Eén keer kwam ik haar tegen toen ik ’s morgens vroeg al op was en de tuin inliep. Daar zat de egel half onder een struikje te dutten. Ze dacht wellicht dat ze onzichtbaar was voor wie zij niet kon zien, als een peuter die onzichtbaar denkt te zijn met de handen voor de ogen. Even later scharrelde ze mijn grasveld in. Dat grasveld was een kniehoge wildernis met veel bloemen. Aan de beweging in de planten was precies te zien waar de egel was. Dat was ook zeer hoorbaar. Egels zijn goed in onzichtbaarheid, maar qua onhoorbaarheid hebben ze nog veel te leren. Ze zijn zogezegd ongehoord lawaaiig. De beweeglijke plek verplaatste zich naar de ruigste hoek van het gras, waar de rust intrad.

Ik zou die hoek willen maaien, maar ja, de egel hè, die wil ik niet tot last zijn. Ik heb huisgenoten die rond zonsondergang wat kattenbrokjes serveren. Die worden smakkend soldaat gemaakt. In ruil blijven er wat keutels achter. Er staan ook bakjes water. Daar drinkt de egel altijd uit.

Laatst zagen we haar in gezelschap van een zwaargebouwde soortgenoot. Hopelijk kunnen we binnenkort een paar speldenkussentjes verwelkomen. Nu ga ik zeker niet maaien. Naast auto’s, honden en verdroging zijn grasmaaiers geduchte doodsoorzaken van egels.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 16 september ’21)