Vijf eenden luieren vredig op de slootkant. Maar pas op: het zijn vier woerden en één vrouwtje. De laatste zal haar borst nog nat maken, als ze de woerden van haar lijf wil houden.

Ik begeef me nu op gevaarlijk terrein, zeker met die lange tenen die in de mode zijn. Vijftien jaar geleden al wekte ik met een Natuurdagboek de razernij van een lezeres, die berichten op poten stuurde, in vette letters en rijkelijk voorzien van uitroeptekens!!!!! Ik had het namelijk bestaan te schrijven dat mijn kinderen de eenden voerden. Dat bleek ontoelaatbaar. Niet zozeer vanwege de ratten die het brood zou kunnen lokken (dat is beslist een bezwaar als de eenden de traktatie niet opeten, waarvan geen sprake was), maar vooral omdat de woerden dankzij ons kruimelaanbod tijd overhielden, meende lezeres, die ze anders aan voedsel zoeken besteedden. Uit verveling zouden de lamzakken vrouwen lastigvallen en verkrachten, waarbij een deel van die vrouwen zelfs verdronk. Er werden excuses en een rectificatie geëist.

Het verband tussen eenden voeren en verkrachten is een verzinsel waarvoor geen bewijs bestaat. Wat niet wegneemt dat woerden aanjagen achter eenden die zich niet verbonden hebben aan een woerd die zijn mannetje staat. Er zijn ook eendenkoppels die met rust gelaten worden en elkaar liefdevol toeknikken. Maar de eenden die opgejaagd worden zijn te beklagen. De eend bepaalt met wie ze paart; als ze de boel dichthoudt maakt een woerd geen kans. Maar dat weerhoudt woerden niet van verkrachtingspogingen. Die hebben alleen niets te maken met eenden voeren.

Daar dacht lezeres anders over. Wegens dat Natuurdagboek werd uw dagblad voor de Raad voor de Journalistiek gedaagd. Wat sommigen niet overhebben voor het halen van hun gelijk… Ze kreeg het overigens niet.

Eenden voeren is leuk. Maar overvoer ze niet. Dat voorkomt lange tanden en lange tenen. De vijf eenden steken hun koppen in de veren.

(Natuurdagboek Trouw woensdag 1 maart ’23)