Op Spitsbergen zien we rendieren. Minder dan in andere jaren, want afgelopen winter hadden ze het zwaar. Er waren perioden van dooi. Het smeltwater bevroor vervolgens weer tot een knoeperhard schild, dat de rendieren niet stuk konden trappen. Dat maakte grassen en rendiermos onbereikbaar.

Vanwege hetzelfde probleem zijn rendieren op Oost-Groenland verdwenen. Van de duizenden rendieren op Spitsbergen zijn er nu trouwens nog genoeg over, maar dat ze midden in het dorp Longyearbyen voor je hotelraam staan te grazen is er niet meer bij.

In Lapland zijn veel meer rendieren dan op Spitsbergen en ze zijn van een andere ondersoort. De Lapse dieren zijn privé-eigendom van veehouders en dragen oormerken. De Spitsbergse rendieren zijn wild, net als de kariboes van Noord-Canada, ook een rendier-type. Op Spitsbergen komen rendieren sinds mensenheugenis voor. Ze zijn er waarschijnlijk ooit over het zeeijs heengelopen.

De Spitsbergse rendieren hebben korte poten. Dat doet hen er gedrongen uitzien. Toch kunnen ze nog behoorlijk snel rennen, al zijn ze minder snel dan hun soortgenoten op het continent. Ze hoeven op Spitsbergen geen wolven voor te blijven. Hooguit eens een wanhopige ijsbeer, maar die is geen partij voor ze. Rendieren houden een sprintje veel langer vol. Het rendier op de foto is rennend te zien op het filmpje hieronder (http://iturl.nl/snMiiPP).

Dat rendier heeft een bloedrood gewei, omdat het nog maar net zijn fluwelen basthuid heeft afgeschuurd.

Ren- stamt trouwens af van een oud Germaans woord dat hoorn betekent, met loopsnelheid heeft het niets te maken. Rendieren zijn hoorndieren. Ook de vrouwtjes hebben geweien.

Rendieren eten armzalige toendragrasjes en korstmossen. Maar ze eten ook ganzenkeutels, die voor ruim tweederde uit voorgekauwde maar onverteerde planten bestaan. Fastfood voor rendieren!

(Natuurdagboek Trouw donderdag 10 sept. 2015)