Op zonnige plekken wemelt het van de vuurwantsen. Ik zie ze in mijn oude, mijn nieuwe en in andermans tuin. Ook op straat kom ik ze tegen. Overal zijn vuurwantsen. Ik geloof dat ik in 2008 voor het eerst vuurwantsen zag, in Toscane. In Nederland waren ze toen zeldzaam, want een strenge winter overleefden ze niet. Vuurwantsen waren zuiderlingen, maar rukten zoals meer zuidelijke wantsen op naar noordelijker streken. Ze staken het Kanaal over naar Engeland en komen inmiddels ook in Zweden voor.

Ik ken geen soorten die zich zo succesvol vestigeden als de vuurwants. Noordwaarts verhuizen is één ding, van nul naar honderdduizenden is toch wel een stap. En zag ik de eerste van dit jaar al in maart, de laatste van vorig jaar zag ik in november. Voor een zuidelijke soort die tot voor kort doodvroor vind ik november tot maart een korte winterstop.

Tijdens die winterstop kruipen vuurwantsen weg onder bijvoorbeeld stronken. In de lente komen ze tevoorschijn en gaan ze op zoek naar voedsel. Vooral plantenresten en zaden staan op hun menu, al versmaden ze dode beesten ook niet. Ik heb ze ook weleens op stronken van naaldbomen gezien, waar ze wellicht hars oplikten. Ze schijnen een voorkeur te hebben voor lindebomen, waarvan ze de zaden eten, maar zelf zie ik ze overal.

Hun zwart met vuurrode verschijning doet me denken aan een Afrikaans masker. Die twee rood omrande nep-ogen zouden vogels kunnen afschrikken. Vuurwantsen scheiden bij gevaar een stinkend goedje af, dat waarschijnlijk ook heel vies smaakt. Veel vijanden zullen ze niet hebben en onderling bedrijven ze vooral de liefde. Man en vrouw klikken hun achtersten aan elkaar en lopen samen als een tandem rond, een tandem waarbij ze elk de andere kant op kijken. De paring duurt uren. Het record dat ooit in gevangenschap is opgetekend is een week.

In juni verdwijnen de wantsen, waarna in juli de volgende generatie verschijnt.

(Natuurdagboek Trouw, vrijdag 12 april ’24)