In de woestijn valt alleen te leven voor wie extreem zuinig is met water. Op het Canarische eiland Fuerteventura komen mijn kinderen en ik een keer een raaf tegen, bij een bakje water. Die raaf heeft geluk. Elders zien we onder een geparkeerde auto een zangvogel zitten, die steeds een sprongetje maakt.

Het is een Berthelots pieper, een als twee druppels water op onze graspieper lijkende soort. Berthelots piepers zijn een paar millimeter kleiner en hebben een egaler grijze rug. Misschien dat die verschillen te zien zijn als je er twee naast elkaar ziet. Maar Berthelots piepers zijn de enige piepers die op Fuerteventura voorkomen, dus zal dit wel een Berthelots pieper zijn. Hij is volstrekt niet bang voor ons, hij hipt op een paar meter afstand langs ons heen naar die auto.

Buiten de Canarische eilanden komen Berthelots piepers alleen op Madeira voor. Op het Afrikaanse vasteland, ruim honderd kilometer ten oosten van Fuerteventura, is er nog nooit één gezien. Maar dat zegt niet alles, want daar zijn weinig mensen en nog minder vogelaars en die zullen er een pieper algauw voor graspieper aanzien.

Berthelots piepers eten insecten en zaden. Ze kunnen op het woestijnige eiland niet kieskeurig zijn. Meestal eten ze mieren, en op Fuerteventura zijn ze wel eens betrapt op het eten van sprinkhanen. Nog schaarser dan voedsel is water. Via voedsel krijgt een pieper wel wat vocht binnen, maar verder is zo’n vogel aangewezen op ochtenddauw, die vooral in de bergen te vinden is. Berthelots piepers worden tot op de bergtoppen van deze eilanden gezien.

Als ik hier zou wonen, zou ik in mijn tuin een drinkplaats maken die gegarandeerd een trekpleister van vogels werd. Maar ik woon hier niet.

Onze pieper springt intussen maar op en neer, onder die auto. En niet voor niets. Hij zit precies onder de afvoer van de airconditioning die in parkeerstand kennelijk nog even doordrupt. De pieper hipt met happende snavel op naar elke druppel die aan de autobodem hangt.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 11 mei 2017)