Metgezel en ik wandelen door de Millingerwaard, dat natuurontwikkelingsgebied bij Kekerdom. Tien jaar geleden kwam ik er ook. Het was een druilerige dag. Het gebied werd doorsneden door brede modderwegen waarover zware machines reden. Er stonden dranghekken en verkeersborden: zowel gele rechthoeken als rood-witte driehoeken. Werk in uitvoering. De waard was een bouwput.

Ook nu is het een druilerige dag, al had de weervoorspeller stralend nazomerweer beloofd. De modderwegen, dranghekken, graafmachines en verkeersborden zijn er nog, maar op iets andere plekken. Zouden natuurgebieden bedoeld zijn als subsidiebron voor projectontwikkelaars?

Als de middagzon doorbreekt zien de afgravingen er vriendelijker uit. En van enige afstand zijn de volgestroomde afgravingen zelfs prachtig. Ze hebben steile oevers van zand. Het duurt niet lang of we zien een ijsvogel laag over het water wegspurten.

Op de Waal varen de aken bijna in een file. Hoog erboven cirkelt een grote roofvogel. Het is een visarend. Hij klapwiekt en zweeft afwisselend. Dan verdwijnt hij achter een wilgenbos. In dat wilgenbos scharrelen groepen mezen. We wachten een tijdje roerloos af en worden weldra omringd door tientallen pimpel-, kool- en staartmezen. Er strijken ook zes putters neer, maar die willen niets met de mezen te maken hebben en verplaatsen zich naar een dode boom. Er vliegen ook groepen vinken en groenlingen over. Ineens kruist een groene flits ons pad. Een groene specht! Even later horen we zijn gelach wegsterven.

We slaan een paadje in dat weldra wordt versperd door een kudde loslopende paarden. Runderen passeer ik altijd met minder hartkloppingen dan paarden. Die zenuwpezen kunnen op je afstormen en briesend steigeren. Maar in moderne natuur zijn paarden even onvermijdelijk als graafmachines, en dan zijn paarden mooier.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 16 okt. 2015)