Vorige week togen Margriet Hartman en Diet –poetsgoeroe– Groothuis ’s avonds het bos in bij Bilthoven. Ze zouden bij een dassenburcht gaan zitten, in de hoop het daar wonende dassengezin te zien. Er hangt een camera bij die burcht en die had dassen gefilmd.

Groothuis houdt vaker de wacht bij een dassenburcht. Ze werkt mee aan dassentellingen en wil die koddige dieren graag zien. De das maakt met zijn zachte, voorthobbelende lijf, zijn zwartwitte snuit en zijn onvermoeibare gewroet, gesnuffel en gestoei een knuffelbare indruk. ’s Lands grootste roofdier heeft nochtans ijzersterke kaken, waarmee hij gek genoeg vooral zachte prooien als wormen en larven eet.

Zelf heb ik meermaals gepost bij een burcht. Omdat ze vaak ’s nachts actief zijn, vertrouwen dassen meer op hun neus en oren dan op hun ogen. Ze hebben een uiterst fijne neus. Je moet dus tegen de wind in zitten en stil zijn. Vaak zag ik trouwens geen das, want dassenburchten hebben meerdere uitgangen waardoor dassen stilletjes kunnen wegsluipen. Maar als ze jongen hebben, spelen ze vaak nog bij daglicht voor de burcht.

De dassen bij Zeist hadden jonkies. Hanneke en Diet vonden er drie. Ze lagen er verfomfaaid bij, alle drie doodgebeten. Op de camerabeelden waren loslopende honden te zien.

Het bloedbad haalde de tv en de eigenares van de honden meldde zich. Ze was “vreselijk ontdaan dat háár honden zoiets hadden gedaan”. Honden zijn roofdieren hè, en beperken zich niet tot wormen. Diet zou willen dat hondenbezitters beseffen dat honden geen cavia’s zijn en dat loslopende honden en natuur niet samengaan. De honden vinden het leuk, alle andere dieren (en wandelaars, fietsers en hardlopers) vinden het vreselijk.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 21 juni 2016)