Het door mensen onbewoonde Shetland-eilandje Mousa in Noord-Schotland huisvest duizenden stormvogeltjes. Die broeden onder de kiezelstranden, tussen de stenen van de stapelmuurtjes, in de oude stenen toren.

Onderweg naar Spitsbergen gaan we voor anker bij dit eilandje en er aan land. We zien geen stormvogeltjes, het is nog dag en overdag zijn stormvogeltjes op zee. Hun kuikens slapen in hun holletjes. Later op de avond worden ze wakker en gonst het eiland van hun gekir, gepruttel en gekwaak. Hun ouders komen bijna! Die hebben de hele dag de zee afgeschuimd en brengen een krop vol plankton mee. Voer!

We wandelen over de klippen naar de oude toren, waar we de meeste stormvogeltjes verwachten. We hurken op de grond, rillen van de kou en wachten zwijgend. Een zeehond koekeloert reikhalzend uit zee.

Stormvogeltjes zijn bruin met een witte stuit, maar als de eerste aan land komen, is het al zo donker, dat ze tegen de nog spiegelende zee zwart lijken. Ze zijn zo groot als mussen, maar hebben langere vleugels. Ze fladderen boven de stenen en langs de toren, voor ze de landing wagen. Stormvogeltjes vliegen als de beste, maar kunnen niet lopen. Ze schuifelen hun hol in, waar ze hun enige jong voeren. Dan schuifelen ze hun hol weer uit naar een hoge steen of oever om zich van af te laten vallen. Want een aanloop nemen en afzetten kunnen ze niet. Zeg niet dat  stormvogeltjes opvliegend zijn!

Daar, daar, daar! Eindelijk komt de stroom op gang. De kleine fladderaars lijken wel vleermuizen. Ze zouden hapklare brokken zijn voor de mantelmeeuwen en jagers die hier patrouilleren. Daarom opereren stormvogeltjes onder dekking van de nacht.

(Natuurdagboek Trouw 28 juni 2013)