Vorig jaar werd ik op het strand van Schiermonnikoog gestoken door een wesp. De wesp vloog verder, ik zag haar niet goed, maar het was geen limonadewesp. Het leek me een einzelgängende graafwesp. Maar wel één die pijnlijk stak.

Nu ben ik met zoon op hetzelfde strand, sterker nog: bij dezelfde strandpaal: paal 5. Daar vinden we bij de waterlijn een spartelend kluwentje. Er blijkt een strijd op leven en dood te worden gevoerd tussen een wesp en een daas. Regendazen kunnen het ons lastig maken, want ze proberen ons bloed te drinken, en nemen daartoe een pijnlijke hap uit ons vel. Dat doet hen roofzuchtig lijken, maar tegen een wesp kunnen ze niet op.

De daas in kwestie is ten dode opgeschreven. Er spoelt een golfje zeewater over de vechtersbazen. Dat wordt de wesp te gortig. Ze laat de daas los, strompelt landinwaarts en laat zich drogen in de zon, tot ze wegvliegt. In de tussentijd beweegt de daas niet meer. Ze is al door de wesp lam geprikt, ze laat die golf zout water gelaten over zich heenkomen.

Thuis zoek ik op wat voor wesp het geweest kan zijn. Dat lijkt me de gewone vliegendoder, alias Mellinus arvensis. Vliegendoders zijn graafwespen die decimeters diepe holen graven in zanderige hellingen, zoals dijken, oevers of duinen. Ze jagen op vliegen, die ze naar hun hol slepen. Daar leggen ze eitjes op de verlamde, maar levende vliegen, als voedingsbodem voor hun larven. Maar eerst willen ze hun slachtoffers nog wel eens kneden. Dan persen ze zoet speeksel uit de vliegenmond, dat ze oplikken.

Vliegendoders steken toch niet? Of zou het er vorig jaar toch zo één geweest zijn?

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 18 aug. 2015)