Iedere oudejaarsdag en de dagen ervoor zie ik groepjes jongens rotjes afsteken. Ik heb nooit van dat geknal gehouden, maar snap dat het gevaarlijke en verboden karakter de rotjes geschikt maakt om je als jongen stoer mee te voelen. Dat ze met rotjes meeuwen en eenden voeren snap ik dan weer helemaal niet. Ik heb als kind of volwassene nooit de neiging tot wreedheid tegen dieren gevoeld. Maar het is een wijdverbreide neiging.

De eenden peddelen op de toegeworpen rotjes af en vliegen kwakend weg als de rotjes ontploffen. Ze ontploffen in de lucht. Ik zie geen eend een rotje ophappen. Ik heb dat ook een meeuw nooit zien doen, al zullen zij zich vast eerder vergissen en een rotje uit de lucht happen.

Het effect van vuurwerk op dieren is groot. Iedereen met een hond of kat weet dat. Ik heb om twaalf uur ’s nachts weleens kerkuilen van schrik uit een toren zien fladderen. En op de radar is iedere jaarwisseling een grote wolk vogels boven Nederland te zien. Onze gevederde vrienden gaan massaal de lucht in. Ik heb gelezen dat koeien van schrik voor vuurwerk soms minder melk leveren, maar hoor daar nooit veehouders over.

Ageren tegen vuurwerk is dan ook spelen met vuur! Het volk wil brood en vuurwerk. Het Nederlands Centrum voor Volkscultuur en Immaterieel Erfgoed heeft zelfs bekend gemaakt vuurwek als cultureel erfgoed te beschouwen. Het vijftig jaar geleden van China overgenomen geknal en geflitst is daarmee in één klap tot eeuwenoude traditie gepromoveerd! Oeroude landschappen nemen we op de schop, maar vuurwerk omarmen we als culturele schat. Het zegt weinig over vuurwerk, maar veel over hoe wij onze cultuur zien.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 31 dec. 2015)