In de natuur komen nogal wat christelijke en bijbelse namen voor. De christelijke zijn katholiek: rode bisschop, kardinaalsmuts, frater, paapje, nonnetje, sint-Jansvlinder. Vernoemd naar een bijbels personage is de Jezushagedis die over water kan lopen. Twee keer vernoemd is Jakob, als het Jakobskruiskruid en de Jakobsvlinder naar deze aartsvader vernoemd zijn. Judas verwierf eeuwige roem met de Judaspenning en het Judasoor. Judaspenningen zijn gretige planten. Ze bloeien paars of wit in de lente en vormen vervolgens zilverlingen met zaadjes. Judasoren zijn er altijd wel. Alleen tijdens langdurige droogte en vorst verschrompelen deze zwammen tot onooglijk kleine oortjes. Na de vrieskou kwam ik op die eerste lente-achtige zondag de gefotografeerde Judasoren tegen. Ze groeiden op een pas gevelde, dode vlierstam. Judasoren zijn gek op vlier, dood of levend. Judas zou zich na het verraden van Jezus aan een vlier hebben verhangen. Daarom heten de zwammen naar hem. Het worden oren genoemd omdat Petrus Jezus verdedigde en een Romeins soldaat van een oor ontdeed. Judas zelf behield beide oren. Ik heb trouwens nooit begrepen waarom de beroemde Jezus niet door de Romeinen herkend werd, maar aangewezen moest worden. Misschien wees Judas niet Jezus aan, maar diens schuilplaats. Er staan mooie verhalen in de Bijbel, maar helaas wordt het drama afgeraffeld, terwijl afstammingslijnen, voorschriften en ander saais de ruimte krijgen. De Judasoren op de vlier moeten in de recordtijd van een dag uit het niets tot zwammen gegroeid zijn. Uit de kluiten gewassen. Als paddestoelen uit de grond. Eetbaar zijn ze, vers en sappig, maar ik pluk ze niet voor de maaltijd. Ze zijn te mooi. De middagzon schijnt door ze heen.