Onder de frisgroen uitbottende beuken en eiken zijn de bodembedekkers aan het uitbloeien. Bosanemoon, dalkruid en klaverzuring kunnen witte tapijtjes leggen in het bos. In het vroege voorjaar dringt er genoeg zonlicht door tot op de bodem en slaan die fraaie bloemen hun slag.

Witte klaverzuring is één van de drie klaverzuringen die in Nederland voorkomen. Hoewel plantenwinkels exotische klaverzuringen verkopen als gelukbrengers in huis, en er in tijdschriften en kranten bij verhalen over klavers geheid een klaverzuring afgebeeld staat, is klaverzuring geen klaver. Klavers en klaverzuringen hebben niets met elkaar te maken, al lijkt hun blad wel op elkaar.

Beide hebben niet zozeer drie blaadjes aan elk steeltje, als wel één blaadje dat zover is ingesneden dat het er drie lijken. Soms lijken het er ook vier. In hoeverre die afwijking geluk brengt, is de vraag, maar hoewel ik klavers fijne plantjes vind, maakt witte klaverzuring me blijer dan witte klaver. Klaverzuring is minder algemeen en bloeit korter. Het krijgt prachtige bloemen met een roze of paarsblauwe dooradering. De blaadjes zijn lentegroener dan klaverblaadjes en niet rond, maar enigszins ingekeept tot hartjes.

Wel lijkt klaverzuring vatbaarder voor bedrukte stemmingen dan de immer opgewekte klaver. Klaverzuring laat zijn blaadjes vaak hangen, waarbij het de drie deelblaadjes in elkaar vouwt, als een ingeklapte paraplu.

Die blaadjes worden na een tijdje iets donkerder. De witte bloemen vergelen en verfrommelen, en dat proces is gedurende de warme dagen snel gegaan. Nu het weer kouder is, blijven de laatbloeiers wat langer fris en fruitig.

Zowel de blaadjes als de bloemen van klaverzuring groeien uit wortelstokken. Nog even en de plantjes schrompelen weg. De rest van het jaar leiden ze een teruggetrokken bestaan, onzichtbaar onder de grond. Al die tijd zijn we voor ons geluk aangewezen op klavers. Daar zijn er veel van, maar slechts één op de vijfduizend is een klavertje-4.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 1 mei ’18)