Ondertekenaar 40.000 was ik. Ik tekende de petitie tegen de verbreding van de A27 door Amelisweerd. Ondanks protest van onder anderen de provincie en de gemeente Utrecht, ondanks de uitspraak van de Raad van State tegen het tracébesluit, wil het inmiddels demissionaire kabinet geen tien maar veertien rijstroken. Daaronder zette minister Van Nieuwenhuizen haar handtekening (ondertekenaar 1).

Dertig jaar geleden werd landgoed Amelisweerd doorsneden met de nu te smal gevonden snelweg. Terwijl de juridische procedure gaande was en de rechter nog geen uitspraak had gedaan, liet de minister van Verkeer het beoogde tracé vast plat bulldozeren. Deze tactiek van verschroeide aarde werkte. De bomen waren nu toch al vernield, de ontbrekende schakel werd geasfalteerd.

De minister die toen de bulldozers groen licht gaf, was minister Zeevalking, die het statige landgoed ‘een rij struiken’ noemde. Weet u nog van welke partij Zeevalking was?  Van een partij die zegt zo begaan te zijn met het klimaat. Die partij zit nu ook in de coalitie die instemde met de door de RvS afgekeurde wegverbreding. Die levert gemiddeld een minuut tijdwinst op voor de mannen die in hun eentje in hun bolide staan te foeteren op de file die ze met elkaar veroorzaken.

De bak waarin de weg in 1980 gelegd werd om geluidsoverlast te verkleinen, maakt de verbreding extra duur. Voor de drie kilometer door Amelisweerd, tussen A12 en A28, is zo’n 1,25 miljard begroot. Vierhonderdduizend euro per meter. Voor asfalt lijkt er altijd geld te zijn. Tijdens de kredietcrisis, toen natuur en cultuur waren wegbezuinigd, maakte het kabinet-Rutte 17 miljard euro extra vrij voor asfalt. Daar schreef ik een sonnet over met de slotregels, die in de foto geshopt zijn:

‘Straks is het land één grote autobaan
Maar is er niets meer om naartoe te gaan’.

Het hele sonnet staat op www.plezierverzen.nl/blog2/weekvers/Straatgeweld/

(Natuurdagboek Trouw woensdag 17 maart ’21)