Koos Dijksterhuis

Zij krabden zich nadenkend op het hoofd
Het spijt hen zeer, ze moesten wel, soms kan je
Niet anders meer, en toen was het campagne
Dan wordt er watervrije wijn beloofd

Ach ja, en wees nu niet te harenklovend
Politici zijn immers veelbelovend?

Of Erdogan nou mieren neukt of geiten
Of hij het doet met ezel, vrouw of man
Ik lig daar geen seconde wakker van
Maar wil toch voor de zekerheid bepleiten:

Geilt hij op jonge heren of madammetjes
Geef hem dan alstublieft wat opblaaslammetjes

Het is toch godgeklaagd dat ze met bommen
Die gasten met hun baarden zijn gestoord
Ze komen in hun hemel dankzij moord
Het is toch niet, wie kan er nou, verdomme!

Die opgefokte pubers, mannen gods
Je zou ze laten branden, willen villen
Maar wraak en haat en nijd is wat ze willen
Hoe meer geweld, hoe meer postume trots

Laat horen wat die lui niet willen horen
Laat haat in goddeloze liefde smoren

Als man draag ik niet wekelijks een rok,
zelfs geen –kostuum, maar zou ik rokjes dragen
en werd ik wegens korte rok ontslagen,
denk ik dat ik mijn rok wat lager trok.

Waardoor dat kekke rokje tot de knie,
geheel conform de kuisheidswet, zou reiken.
Van boven viel er dan juist meer te kijken
maar dat valt niet onder pikanterie.

Dan ging ik volgzaam met de billen bloot,
want dat is iets waar niemand zich aan stoot.

In Amsterdam een lijk, het was onthoofd
In Amstelveen een hoofd, het was ontlijkt
De operatie ging vast onverdoofd

Misschien dat de politie zich verkijkt
De vraag is niet wat men hiermee bereikt
Niet wat er wordt gedreigd en wat beloofd

Maar passen kop en romp of zijn er twee?
Ik denk één man, nu ritueel geslacht
Wat heeft hij in een laatste flits gedacht?
Daar worstel ik nu al een etmaal mee

Ik weet niet of u in een ziel gelooft
Maar zijn wij nou ons lichaam of ons hoofd?