Ik was in Harlingen, waar een vriend van me woont. Hij zwaait de scepter over het plaatselijke museum Het Hannemahuis, dat niet alleen een mooie collectie uit Harlingens roemruchte verleden bezit, maar ook een grote, rustieke binnentuin.

Regelmatig organiseert vriend een tijdelijke expositie. Nu heeft hij een particuliere verzameling zilver uit de zeventiende en achttiende eeuw tentoongesteld. Het zijn schitterende, zeldzame topstukken. Vriend wil het me graag laten zien. Hij weet van elk voorwerp het verhaal. Zo is er een omgekeerde beker, waarop vanuit de bodem een miniatuurmolen oprijst. De wieken kunnen echt draaien. Sterker nog: daar was het om begonnen. De wieken kregen een zwengel door voor het drinken door een buisje te blazen. Als ze uitgedraaid waren, moest de beker leeg zijn. Zo’n beker heette een drinkuit. Je kon hem trouwens niet rechtop neerzetten met die molen eronder.

Mooie verhalen en vriend vertelt ze graag, maar ziet mij vanuit de gekoelde, vrij donkere ruimte door de glazen wand naar de zonnige tuin loeren. Onder een hoogbejaarde beuk bloeit daar nu een kleurige zee van bolgewassen. Holwortels, dwerghyacinten, narcissen.

“Hier zijn ook narcissen”, wijst hij grijnzend naar een uit de kluiten gewassen zoutvat, inderdaad versierd met narcissen. Het stamt uit 1663, maar glimt als nieuw.

Verderop staat een bord waarin onder meer een olifant, een stier, een leeuw, een krokodil, een aap en een kameel zijn afgebeeld. De zeventiende-eeuwse zilversmid Rintje Jans kende die dieren niet allemaal zelf, wilde dieren uit verre landen werden door kunstenaars eindeloos van elkaar overgetekend. Maar ze zijn goed gelukt – de olifant kijkt een beetje boos.

Prachtig. Maar nu even de tuin in! In de beuk tatert een winterkoning.

Te zien t/m 28 juni, www.hannemahuis.nl

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 24 april 2015)