Hoe verdrietig ze ook zijn, ze worden vaak aan plantsoenvijvers geplant. Voor de sier. En terecht, ze zijn prachtig in alle seizoenen. Ook op begraafplaatsen staan ze. Dat heeft dan weer te maken met hun naam. Treurwilgen hebben lange tenen en laten die erbij hangen. Dat maakt een treurige indruk. Maar treurig kan mooi zijn; ontroerend mooi, of roerend mooi, ik weet nooit goed wat het verschil is tussen roerend en ontroerend. Onroerend is weer wat anders, hoewel een treurwilg dat allemaal tegelijk is, een treurwilg groeit snel, wordt enorm en laat zich niet zomaar verplaatsen.

Nog even en de treurwilgen tooien zich in een sluier van fris lentegroen. Ze zijn er laat mee. Zouden wij ons juist kleden tegen de kou, bomen blijven liever bloot. Tegen de blauwe lucht en in de zon lijken die kale treurwilgentenen wel geel. Daarom wordt de boom wel gele treurwilg genoemd. De meeste treurwilgen zijn geel, hoewel ze in de avondzon ook oranjerood kunnen kleuren.

Zo’n grote, grillige wilg spreekt tot de verbeelding. Ik heb mijn zoon laatst de passage uit In de ban van de Ring voorgelezen, waarin hobbits door een hoogbejaarde, verbitterde wilg te grazen worden genomen. De boom heeft een verrot hart en slokt de hobbits daarin op. Oude wilgen zijn sprookjesachtig. De boosaardige wilg laat de hobbits vrij op aandringen van de wonderbaarlijke Tom Bombadil, een flierefluiter die nog veel ouder blijkt te zijn dan de oudste wilg.

Achter mijn huis staat een joekel van een treurwilg. In de vork van zijn kruin nestelen zwarte kraaien. Op de foto is het nest als vlekje te zien. Er zit een kraai bij.

(Natuurdagboek Trouw 5 april 2013)