Over de kauwtjeskwestie kreeg ik vele tips, waarvoor hartelijk dank. Mijn vraag was hoe ik vetbollen tegen die onstilbaar hongerige vogels kan beschermen. Ik geniet zeer van de vogels die op die bollen afkomen, ik hang ze vooral in mijn eigen belang op. Ik geniet ook van kauwtjes, maar heb geen zin om ieder kwartier een nieuwe vetbol op te hangen.

De meeste lezers raden afdakjes, huisjes, potten of manden aan, waarin de bollen onbereikbaar worden voor de grotere kostgangers onder de tuinvogels. Er zijn zelfs speciale bescherminstallaties tegen kauwen te koop, die ook tegen eksters, gaaien, kraaien, meeuwen en duiven beschermen. Een complete industrie gaat schuil achter onze behoefte vogels te voeren. Zelf wil ik niet tegen een pandemonium van voederbakken, pindakaaspothouders, manden, huisjes en afdakjes aankijken. Ze doen me te veel denken aan boeddhabeelden, lantarens, windorgels en andere hebbedingetjes uit het tuincentrum.

De kauwtjes weten op de meest wankele constructies hun evenwicht te bewaren. Een afdakje weerhoudt hen nauwelijks van een eenvoudig maar stevig maal van in vet ingelegde zaden.

Rest mij de tweede categorie: extreem veerkrachtige constructies. Met afstand het verst hierin gaat Anne Boshuizen, die een lang directoire-elastiek (dat in kleding genaaid wordt) in zijn tuin heeft gespannen. Het is een zwart elastiek, want zwart valt minder op tegen het struikgewas. Aan dat elastiek hangen elastieken van vijfentwintig centimeter naar beneden, aan elk waarvan een vetbol of andere tractatie bungelt. Er hoeft maar een zuchtje wind op te steken, laat staan een mees zich aan de dis te scharen, of de hele bups zwiept en deint zo hevig… een kauw zou zo schrikken van het jojo-effect, dat hij op de vlucht slaat.

(Natuurdagboek Trouw donderdag 11 feb. 2016)