Vorige week reed ik op de Veluwe over een bosweggetje naar een betonnen kolos, die oprees uit de hei. Mannen in reflecterende hesjes wilden mijn uitnodiging zien en controleerden mijn persoonsgegevens alsof ik met baard en in djellabah de grens over wilde. Ook liepen er politieagenten en nerveuze boswachters. Er zou een koninklijk familielid komen en zulke familieleden lopen gevaar. Als ik naar de reden van de ophef vroeg, gaven de controleurs als verklaring: ‘protocol’. Dat ga ik tegen mijn kinderen zeggen. Waarom moet ik naar bed, huiswerk maken, opruimen? ‘Protocol.’

Het pas gerestaureerde gebouw van Radio Kootwijk werd in de jaren ’20 gebouwd voor radiocontact met Nederlands Indië. Het lijkt op een kathedraal, maar mag niet zo genoemd worden door schrijver Cees van der Pluijm, die zijn prachtige boek over de geschiedenis ervan presenteerde. Een sfinx vond hij een betere vergelijking, en dat is waar. Radio Kootwijk ligt op de hei, zoals een sfinx in de woestijn. Er is ook een woestijntje vlakbij: het Kootwijkerzand.

Het eerste exemplaar van het boek was voor Pieter van Vollenhoven, die in een politiecolonne kwam aangereden, misschien uit paleis Het Loo. Een groepje journalisten nam honderden foto’s van de man.

Zo duister en dreigend als de betonnen sfinx van buiten is, zo licht is hij van binnen, dankzij de vele hoge ramen. Via een fraai trappenhuis kwam ik op het dak met uitzicht over de hei. Er golfden groepjes vinken en zanglijsters over. Herfsttrek.
In het boek staat een hoofdstuk over de Radiokootwijkse natuur, met heidevlinders en boomleeuweriken. Ik maakte een wandeling. In regenachtige herfstkleuren lag de hei er melancholiek bij.

In het gebouw staat een opgezet wild zwijn, met een bordje: ‘niet voeren’.

(Natuurdagboek Trouw dinsdag 28 okt. 2014)