Pakijs in zicht. Walvissen zwemmen langs het schip, stormvogels vliegen mee. Het ijs is wit, het doet pijn aan de ogen. De zon glinstert erop. Prachtig! Het is middernacht, de zon staat in het noorden. De lucht bijt in je wangen. Een hoog-in-de-Alpen-sfeertje. Met dat verschil dat de lucht niet ijl is en de zon niet ondergaat.

Het schip is bepantserd zodat het bij aanvaring met een ijsberg niet als een Titanic opengereten wordt. We varen naar Spitsbergen en zijn de Poolcirkel voorbij. De zon schijnt 24 uur per dag, als ie schijnt. Het is klokje rond licht. ’s Nachts staat de zon wat lager, overdag wat hoger, maar altijd laag genoeg voor oogstrelend strijklicht. De zon cirkelt in een etmaal rond, overdag in het zuiden, ’s nachts in het noorden. Tenzij je precies op de geografische Noordpool zou zijn. Dan ligt iedere kant in het zuiden, daarvandaan kun je alleen zuidwaarts gaan.

Gek idee.

Ik wilde naar Spitsbergen en legde contact met Oceanwide, een reisbureau voor kleinschalige vaartochten naar de Arctis. Het reisbureau bleek van Ko de Korte te zijn, een bioloog die in de jaren ’70 op Groenland onderzoek deed naar onder meer kanoetstrandlopers. Toen ik mijn boek Een Groenlander in Afrika schreef, ben ik Ko’s onderzoek wel tegengekomen. We spraken af en nu vaar ik mee.

In Hansweert, bij Vlissingen, begon de tocht. U zult er nog wel over lezen in de krant. En volgend jaar is er een lezersreis voor Trouwabonnees.

In de zomer hangt de scheve aardas met de Noordpool richting zon. Daardoor kan de zon’s nachts over de Noordpool heengluren. De midzomernachtzon geeft geen warmte. Het is koud.