Ooit hadden we een kat en dat was de liefste goedzak die er bestond. Hij lag op zijn rug uitgestrekt op schoot, hij beet of krabde nooit, hij liet met zich sollen, hij vond alles best, nee: hij vond alles heerlijk.

Maar als hij een vogel zag, dacht hij nog maar aan één ding. Dood! Tandenknarsend en watertandend keek hij naar zijn beoogde prooi. Hij zou zo’n vogel een tijdje kwellen: katten veroorzaken een lange, pijnlijke dood. Ooit was hij met een halve rat thuisgekomen, doormidden gebeten. Sindsdien was hij voorzien van een kattenbelletje. Dat heeft vast menig dier gered. Maar vlinders en libellen vrezen belletjes niet. Kikkers evenmin. Eén keer had poes de achterpoten van een kikker gebeten. Toen kon die kikker niet langer proberen weg te strompelen en was de lol eraf. Ik heb het amfibie met een tegel verpletterd en besloot na deze lieve kat nooit meer een kat te nemen. Geef mij maar vogels en vlinders.

Soms bijten katten van kikkers om te beginnen trouwens ook de kop af, zie foto.

Vorige week zag ik bij een vriendin de kat een muis martelen. Ik trapte de hinkende en bloedende muis dood. Vriendin dreunde onmiddellijk de gebruikelijke mantra op: “dat is de natuur”. Ik vroeg haar of het ook de natuur was als een hond die kat in een kwartier tijd stukje bij beetje zou doodmartelen. Nee dat was niet de natuur. Alleen een met brokjes gevoerde schootkat die er buiten voor de lol nog wat bijbeunt is de natuur.

Ik heb katten met ijsvogels, houtsnippen en konijnen zien sjouwen. Hoeveel vogels en andere dieren zouden de 3,5 miljoen huiskatten van Nederland elk jaar doden?

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 4 sept. 2015)