We wandelen door de Houtrakpolder. Tussen Haarlem en Amsterdam ligt deze IJ-polder, geflankeerd door snelwegen en pal onder een bulderbaan van Schiphol.

In 2009 gingen de bollenvelden hier uit bedrijf. Er werden bruggetjes en bankjes gepland, maar voordat plannen in echte bruggetjes en bankjes veranderen, zijn jaren van overleg en brochures nodig. In de tussentijd dacht de boswachter: ik maak er mooie tijdelijke natuur van. En wat is mooiere tijdelijke natuur dan akkernatuur? Hij zaaide er mengsels van grassen, granen en bloemen en algauw wemelde de polder van de veldleeuweriken, kieviten, veldmuizen en woelratten en daar kwamen weer velduilen en kiekendieven op af. Er joeg zelfs een roerdomp op muizen.

De boswachter had een paadje uitgezet: een smalle, subtiele verhoging in de vochtige velden. Ik wilde er weer eens kijken. Ik herkende het gebied nauwelijks. Waar bosjes waren staan nu hijskranen, en de oever van een plas is veranderd in iets angstaanjagends met hekken, installaties, staal en beton.

Er is maximaal vijf minuten rust, voordat het volgende vliegtuig overraast. Meestal volgen de brullende machines elkaar na een halve minuut op. Het ene vliegtuig na het andere. De veldleeuweriken negeren het. Ze zingen gewoon door, hoog in de lucht. Als die lentezangers eenmaal bezig zijn, maken ze hun karwei af. Ze vliegen soms kirrend op van de grond, misschien hebben ze al eieren, andere klimmen zo hoog naar het zeeblauwe zenith, dat ze onzichtbaar worden. Maar te horen blijven ze, tussen de vliegtuigen door. Ze zingen een hele tijd en dwarrelen dan als een boomblad omlaag.

Wij negeren net als zij het lawaai en luieren in de luwte van een populierenbosje. De populieren bloeien met donkerrode katjes. Prachtig.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 15 april 2016)