Bij mij in de tuin zijn de klimopbessen rijp. Waar eerst de trossen gelige bloempjes insecten lokten, lokken nu de trossen paarse bessen merels en een houtduif. Die houtduif komt dagelijks aan het eind van de middag langs voor een portie. Hij ploft neer op het met klimop overgroeide muurtje, kijkt met opgeheven hoofd rond en inspecteert dan de bessen. Ik heb het idee dat die duif mij niet kan zien, van buiten naar binnen door een spiegelend raam, maar die duif ziet meer dan ik denk. Als ik met het fototoestel opsta, klapwiekt hij weg.
Als de duif de omgeving veilig heeft verklaard, pikt hij bessen. De verste, laagste of hoogste bessen waar hij het moeilijkst bij kan, zijn met afstand het begerenswaardigst. De duif negeert de bessen vlakbij en reikhalst steeds verder naar de verleidelijke verte. Hij verliest zijn evenwicht, lijkt plotseling uit te glijden, maar bewaart met gestrekte vleugel zijn evenwicht.
Klimop bloeit in de nazomer en draagt vrucht in de winter en vroege lente. Dan zijn er verder nauwelijks bessen, dus de duif en merels zijn er blij mee. Ja, Gelderse roos kan ook nog bessen dragen, oude bessen, genegeerd door de vogels die ze toch niet lusten. Alleen pestvogels zijn er gek op, maar pestvogels hebben we in Nederland nauwelijks.
Laatst had ik het hier over de verzengende haat die sommigen voelen voor klimop. Er kwamen volgens verwachting enkele reacties uit het klimopbestrijdingswezen. Ze bevatten geen argument, maar louter gescheld op deze wintergroene klimplant.
Die woede snap ik niet en lijkt me ongezond. Zelf houd ik wel van klimop, zeker als er een houtduif bij de bessen komt koorddansen.
(Natuurdagboek Trouw donderdag 26 feb. 2015)
