De van drijfmest doordrenkte maïsvelden en weilanden op Schiermonnikoog zien er van de dijk af uit alsof er een eiersnijder doorheen is gehaald. De hazen die nu in zogenoemde carrousels of treintjes achter elkaar aanjagen naar de dijk. Daar is het gras groener.

Er loopt echter ook een wandelaar op de dijk, met een loslopende hond. Het is een grote, magere hond. Hij stuift blaffend achter de hazen aan. Vier hazen rennen in paniek alle kanten uit. De Waddenzee belemmert hen de doorgang naar het zuiden. Vanuit de westkant stormt die hond op hen af. Aan de oostkant loopt het baasje en een groepje andere wandelaars. De hazen moeten wel naar de velden vluchten, achter de brede afwateringssloot. Ze springen pardoes in het water, klimmen er aan de andere kant weer uit en staken hun vlucht. Zuiden ze raden dat die hond de oversteek niet waagt? Of zouden ze door het ijskoude water plotseling zijn afgekoeld? Misschien zijn ze wel gewoon uitgeput na hun paniekaanval. Ze hadden tenslotte ook al samen lopen rammelen.

De hond draaft met geheven staart naar zijn baasje en krijgt een schouderklop. Sommige baasjes zou je toch aanlijnen?

Die hazencarrousels zijn een fraai schouwspel. Vier hazen in een treintje is tegenwoordig al heel wat, maar waar meer hazen zijn, kunnen ze langere rijen vormen. Ze lijken neus aan staart te rennen en kunnen een behoorlijke vaart maken. Mensen denken algauw dat de mannen (rammelaars) achter de vrouwen aanhollen (zoals de waard is…), maar hoe voor de hand liggend dat ook lijkt, toen dat eens getest werd door hazen (m/v) met individueel verschillende oormerken op te tuigen, bleken er net zo vaak vrouwtjes als mannetjes achterna gezeten te worden, en achterna te zitten.

Dachten we eerst dat de mannen op vrouwenjacht waren, nu weten we dat niet meer. Zo leidt onderzoek soms tot minder kennis. Ik wens u een vrolijk Pasen en een goede vrijdag.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 30 maart 2018)