Begin april vond Thijs de Boer, uitbater van schelpenmuseum paal 14 op Schiermonnikoog, een levende hondshaai op het strand van zijn eiland. Levend ja, maar niet heel levendig. De vis lag naast een geultje op het zand. “toen ik hem te water liet”, meldt De Boer, “’deed’ hij het nog.” Een dag later vond hij het haaitje twee kilometer westelijker terug, nu dood.

Hondshaaien zijn kleine haaien, en al jaren de algemeenste haaien die zich in de buurt van de Nederlandse kust wagen. Niet dat er zoveel zijn, haaien zijn zeldzaam geworden. Op foto’s van vissersschepen is te zien dat er tot in de jaren zeventig in de Waddenzee haaien gevangen werden. Sindsdien niet meer. De hondshaai van De Boer is een zeldzaamheid.

Toch lijken haaien een bescheiden comeback te maken, net als roggen. Haaien en roggen vormen samen de familie van kraakbeenvissen. Ook enkele andere kleinere haaiensoorten worden weer in Nederlandse wateren gevangen, zo lees ik in een artikel van Marcus Werner in Wadden, het blad van de Waddenvereniging. De gevlekte gladde haai is er een van. Die haaien planten zich ten noorden van de Waddeneilanden voort, concludeert onderzoekster Paddy Walker van het NIOZ op Texel uit een inventarisatie die ze samen met garnalenvissers uitvoerde.

Hondshaaien hebben een voorkeur voor ondiep water. Mochten ze daar tussen zwemmende badgasten belanden, dan zijn ze volstrekt ongevaarlijk. Ze zijn nog geen meter lang en eten, net als gevlekte gladde haaien, geen mensen maar vissen en kreeftachtigen. Hondshaaien houden van zeewier. Daar blijven hun eierkapsels met grillige uisteeksels aan hangen. Soms zijn uitgekomen eierkapsels op het strand te vinden en nu is dus ook een levende maar stervende hondshaai aangespoeld.

(Natuurdagboek Trouw vrijdag 20 mei 2016)