“Wat te doen aan de overweldigende hoeveelheid kauwen in onze tuin?” Corrie Mans uit Dordrecht stelt deze vaker gestelde vraag. “Ze eten de silo’s leeg door er tegenaan te vliegen, dan valt het voer op de grond en is hij binnen een half uur leeg. De kleine vogels hebben het nakijken.”

Ik heb de vraag eens in een natuurdagboek gesteld en kreeg vele oplossingen aangereikt, de een nog inventiever dan de andere. Het vogelhuisje heb ik intussen verschanst achter gaas. Aan de achterkant zijn twee smalle toegangen waar mezen en roodborstjes gebruik van maken. De kauwen proberen alles uit om erbij te komen, maar tot dusverre is het ze niet gelukt. Voor silo’s zijn alternatieven te koop met een omheining voor grote vogels, waar kleine vogels doorheen passen. Je kunt er ook grof kippengaas omhangen, maar dan wel zo dat kauwen het van geen enkele kant kunnen platdrukken of binnendringen.

Mooi is het niet, zo’n constructie. Ook de kunstgrepen om een vetbol selectief bereikbaar te maken zijn lelijk, maar dat is het gifgroene plastic waar ie inzit toch al. Ik hang de vetbol aan een koordje, dan is ie te wiebelig voor niet-atletische vogels. Sneu voor mussen, maar handig tegen kauwen. Maar die gaan gewoon op de tak zitten, hoe dun ook, en hengelen de vetbol aan het koordje heel handig op. Een lezer tipte me: haal het koord door een rietje, dan kan ie niet langer opgehengeld worden, terwijl ie toch bungelt.

Dat heeft een winter gewerkt. Maar de kauwen hebben geoefend en zijn nu even atletisch als mezen, zie foto. Een andere lezer heeft een soort spinnenweb van hoofd- en nevendraden gespannen waar de vetbol onophengelbaar aanhangt, maar dat gaat mij te ver. Ik richt me op het voederhuisje – zolang de kauwen daar niet bij kunnen, offer ik de vetbol op.

Tot ik een vetbol aan de waslijn hang, op een meter afstand van het huis. Daarvan blijven de kauwen af, voor zolang als het duurt…

(Natuurdagboek Trouw maandag 27 januari ’20)