Boswachter Jacques van der Neut vaart ons, vier oude vrienden, door de Biesbosch. Jacques doet als boswachter veel aan voorlichting en dat doet hij met zoveel verve, dat je wel een verstokte Isengrim moet zijn om niet aangestoken te worden.

Terwijl we in het strijklicht van de morgenzon en begeleid door een koor aan zangvogels tussen broekbossen, rietkragen en knotwilgen doorpruttelen, vertelt Jacques dat de lepelaars nesten maken van plastic verpakkingslinten, dat de Biesbosch uit waterbergingsnoodzaak fors is uitgebreid, en dat hij pas met pensioen wil nadat zich otters in het gebied hebben gevestigd. Bevers zijn er al. We zien afgeknaagde boompjes, glijbanen en een beverburcht, maar de dieren zelf laten zich niet zien.

Grote bonte spechten laten zich wel zien. Er zijn er verrassend veel voor een moeras. Ook ganzen zijn er veel, maar dat is niet zo verrassend. Grauwe ganzen met jongen en veel Canadese ganzen en Nijlganzen, allebei verwilderde immigranten. Nijlganzen worden verdacht van agressief gedrag jegens inheemse vogels. Bergeenden krijgen ervanlangs en zelfs ooievaars en haviken worden door de ganzen van hun nest gemept.

‘Daar’, wijst Jacques. Hoog in een kruin zit een zeearend met zijn rug naar ons toe. En profil vallen zijn punkachtige achterhoofd en gigantische snavel op. Hij wordt getreiterd door zwarte kraaien.

Verderop is het zeearendnest, een enorme takkenbos in een boom. Ene meneer Klaas heeft er vanuit zijn strategisch verankerde schip zicht op. Hij houdt de arenden van dag tot dag in de gaten. Er waren kuikens, vertelt Klaas, tot er gisteravond twee Nijlganzen naartoe fladderden. Sindsdien hebben de arenden het nest niet meer bezocht. Jacques bromt iets afkeurends over Nijlganzen. Bedrukt varen we verder…

Maar laten zeearenden zich door een paar ganzen verjagen? Lees het in het volgende Natuurdagboek!

(Natuurdagboek Trouw woensdag 13 april 2016)