De basterdzandloopkever staat roerloos op wacht. Plotseling trekt hij een sprintje. Te midden van opspattende zandkorrels grijpt hij een mier tussen zijn twee scharende kaken. Wat een mooi beest, met die gemarmerde schilde, de turkooizen kont, de rood met kopergroene poten. En wat een angstaanjagend monster voor al wat leeft en kleiner is dan hij. Die kaken zijn idioot lang en vervaarlijk. Entomologen noemen die kaken mandibels. Zou de kever bijten als ik hem aanraak? Ik waag het er niet op.
Al suggereert basterd dat een basterdzandloopkever geen echte zandloopkever is, is een basterdzandloopkever wel een echte zandloopkever. Dat betekent onder meer dat hij zoals alle zandloopkevers uitstekend kan lopen en verdienstelijk kan vliegen. Andere zandloopkeversoorten, zoals de groene, zijn wel vliegvlugger dan de basterd.
De kever brengt zijn dag door met het achter mieren en andere insecten aanjagen, tot de zon hem te heet wordt. Dan graaft hij een holletje in het zand, dat hij boven zich afsluit met een dekseltje van zand. Ook eieren leggen gebeurt in holletjes. Onder in zo’n holletje groeit een larve, die van jongs af aan gezegend is met net zo dodelijke kaken als zijn ouders. Daarmee grijpt hij alles wat over de rand van zijn holletje gluurt.
Na de paring lift het mannetje nog lange tijd mee op de rug van het vrouwtje. Hij klemt zich met zijn mandibels vast aan haar nek en zij heeft hem maar te dragen. De verklaring is dat mannetjes zo voorkomen dat andere mannetjes haar bestijgen. Maar ik denk niet dat een kever daaraan denkt, ik denk dat hij het gewoon leuk vindt.
